Pan Jezus zostaje sam

Kliknij i udostępnij. Warto.

Poprzedniego wieczoru bawiliśmy się do późna przy ognisku. Dzieci chodziły spać, gdy nie miały już siły na dalszą zabawę. Wszystkie dużo później niż zwykle. Tak samo też wstaliśmy następnego dnia – później niż zwykle. Była niedziela, ostatnia niedziela wakacji.

Po leśnym spacerze, skakaniu po kamieniach w strumieniu i zbieraniu grzybów, pojechaliśmy do domu. Na Mszę świętą wybraliśmy się wieczorem. Często tak robimy, bo poranki u nas to czas, w którym bardzo nie lubimy się śpieszyć.

Dzieci nie przepadają za chodzeniem do kościoła. No nie lubią… Przykro mi z tego powodu, ale staram się zrozumieć. Na mszach “dziecięcych” nie lubią tak samo. Nie korzystają z nich ani mniej, ani więcej, za to świetnie się bawią, uatrakcyjniając sobie czas skakaniem, bieganiem i śmiechem z innymi dziećmi. Kiedy Tomek nauczył kiedyś ośmioro kolegów i koleżanek pokonywać tor przeszkód, który urządził na stopniach bocznych ołtarzy i na stojącej nieopodal ławce, a rodzice tych dzieci nie byli w stanie ich zabrać z tej coraz głośniejszej i coraz mniej bezpiecznej zabawy, postanowiliśmy nie chodzić już na msze dziecięce. Przynajmniej nie celowo. Lepiej, żeby przyszedł do nas na ręce i przytulił się na takiej dorosłej liturgii. W końcu wolimy wspierać w dziecku skojarzenie: msza święta – miłość mamy / taty czyli przytulanie, niż msza święta – wymyślny tor przeszkód w zabytkowej przestrzeni i zdenerwowana mama wyprowadzająca z kościoła. Bo ja się denerwuję. Kiepsko znoszę presję – wyimaginowaną lub nie – tych, którzy stoją i obserwują, i domyślałam się – pewnie mniej niż bardziej trafnie – co myślą o mnie i o moich dzieciach.

Tamtej sierpniowej niedzieli poszliśmy na mszę na 20:30. Dzieci późno wstały i miały jeszcze dość sił, żeby być o tej porze poza łóżkiem. Dwójka starszaków poszła do pierwszej ławki i tam nie robili nam wstydu. Młodsze dzieci lubią wzajemnie nakręcać swoje zabawy, więc każde z nas poszło w inną część kościoła z dzieckiem – ja z Tomkiem na prawo, Dominik z Lusią na lewo. Tomek nie był w humorze na godzinne tulenie się do mnie na rękach. Chyba powoli z tego wyrasta i wygrywa w nim chęć poznania świata. Gdy celebrans rozpoczął liturgię i z głośników rozległ się odbijający się od ścian dźwięk, moje dziecko krzyknęło:
– Echo! – ma bardzo donośny, przeszywający głos, gdy krzyczy.
– Cichutko!
– Echo! Echo! – zawołał jeszcze głośniej, ale echo nie odpowiedziało, więc zamilkł. Sprawdził to, co sprawdzić zamierzał. Pobył ze mną jeszcze chwilę, ale gdzieś w okolicy pierwszego czytania postanowił uwolnić się z uścisku i poszedł sobie. Chodził wzdłuż ławek nawą boczną, potem środkową, znowu boczną i tak parę razy. Był cicho. Później musiałam przejść na tył kościoła i tam z nim być, żeby nie wyszedł. Kilka razy coś do mnie powiedział, nic szczególnego – nie pamiętam. Nie miałam wrażenia, żeby zagłuszał słowa księdza. Później znów chodził między ławkami. Skakał po posadzce tak, jak parę godzin wcześniej po kamieniach w leśnym strumieniu. Bardzo go to zajmowało. Zaszedł do starszego brata i doszło między nimi do nieporozumienia, ale szybko się rozeszli. Nie hałasowali przy tym. Tomek dalej “skakał po kamieniach”.

Gdy msza się skończyła, wychodząca z Eucharystii kobieta rzuciła mi w gniewie, że powinnam natychmiast pojechać na Babińskiego (czyt. do szpitala psychiatrycznego). Kolejna miała twarz jeszcze bardziej ściętą i rozzłoszczoną. Idąc, bo nie potrafiła stanąć i powiedzieć mi w oczy, wykrzyczała, że są msze dla dzieci, że tam powinnam iść, że męczę dziecko i terroryzuję ich wszystkich, cały kościół, bo to jest terroryzowanie i wszyscy tak myślą, tylko nikt nie ma odwagi mi tego powiedzieć. Pomachała rękami, a potem odważnie wyszła z kościoła, zanim zdążyłam odpowiedzieć.

Słyszałam o tej wielkiej wojnie tych, co dzieci by do kościoła brali z tymi, którzy uważają, że to jest nie w porządku, bo przeszkadza innym. Wydawało mi się zawsze, że to teoretyczne rozważanie, a jednak nie, ta złość rzeczywiście żyje, bardzo silnie i realnie.

Gdy większośc ludzi już poszła, uklęknęłam i pokazałam dziecku tabernakulum. Powiedziałam, że tam jest Pan Jezus i poprosiłam, żeby się z Nim pożegnało. Tomasz stał chwilę, potem smutno stwierdził, że Pan Jezus zostaje tutaj sam i poszliśmy.

Tuż przed wejściem do samochodu Tomek zrobił niespodziewaną zwrotkę i wbiegł z powrotem do kościoła. Znów przemieszczał się między ławkami – tym razem biegł, a potem dał nura w jedną z pierwszych i zniknął mi z oczu. Usiadłam z tyłu i czekałam. W końcu wyjdzie. Popatrzyłam w tabernakulum. Wciąż byłam bardzo poruszona tymi wykrzyczanymi do mnie słowami. Może kobiety miały rację? Może wszyscy tak myślą? Może jestem złym rodzicem? Świrem i terrorystą. Trzymać dziecko w domu i nie zabierać do Pana?

I wtedy przyszła mi taka myśl, że to jest właśnie to pole, na którym dzisiaj rozgrywa się walka o to, czy za 20-30 lat ten kościół, w którym siedzę, będzie jeszcze kościołem, czy już przestrzenią wystawową, salą kinową, restauracją, hotelem? Czy będzie jeszcze ktoś, kto się modli. Czy będzie jeszcze chrześcijaństwo w Polsce, w Krakowie, tutaj. Jesteśmy wypychani z kościoła – my i nasze dzieci. A co, jeśli nie starczy nam siły, by to znieść i zostać? Co, jeśli nasze dzieci, teraz wypchnięte, nigdy już w te progi nie wrócą?

Tomek wynurzył się z ławki. Szybko odszukał mnie wzrokiem, uśmiechnął się od ucha do ucha i przybiegł. Przytulił się i poszliśmy do auta, gdzie czekała reszta rodziny. Podczas drogi powrotnej Dominik spytał retorycznie: “Co to za wspólnota, którą jeden czterolatek potrafi sterroryzować? Jak oni sobie poradzą, gdy przyjdzie prawdziwe zagrożenie?”

No właśnie, jak my sobie poradzimy? Kto przeniesie wiarę dla następnych pokoleń? I jak to zrobić? Jak?

Kliknij i udostępnij. Warto.