„Wszystko to, czegośmy im nie uczynili, tegośmy nie uczynili Mu, swojemu Bogu”
W naszym lesie zwierzęta rozszarpują ciała ludzi. Pozwoliliśmy, by nie otrzymali pomocy. Postawiliśmy płot, który ich ranił. Mieliśmy i wciąż mamy powody, czujemy się zagrożeni. Nie chcemy sobie wyobrażać tych dramatów, nie chcemy słuchać, bliższe nam własne niepokoje sytych żołądków i spokojnych nocy. Idziemy do Jerozolimy, nie patrzymy kto leży przy drodze. Może zamarzł, może padł z wycieńczenia, może wszedł w bagno i inni go zostawili.
4 lata temu słuchałam tego utworu jak jednego z wielu pionizujących, stawiających sprawy we właściwych proporcjach. Dzisiaj przeszywa. Niech przyjdzie opamiętanie, byśmy swoich bliźnich w czas rozpoznali.
„Biada nam, jeśli nie przyjdzie na nas w porę opamiętanie
wszak nie ten z nas zbawiony będzie,
kto mówi Mu „Panie Panie Panie” l
ecz Ci, co w biednych i strapionych swych bliźnich w czas rozpoznali
Ci dostąpią miłosierdzia Boga bo miłość swą Bogu okazali
albowiem wszystko to czegośmy im nie uczynili
tegośmy i nie uczynili Mu swojemu Bogu x2
Biada nam wcale nie temu, byśmy życie swe stracić mieli
baczmy raczej bracia, jak żyjemy
byśmy na wieki nie zginęli
wszak każdy zbierze, co posieje
niech więc sieje każdy, co z Boga przyjął
głodnych dobrem niech nasyci
w dom przyjmie strudzonych
pożąda tego miłość,
dla której
Wszystko to, czegośmy im nie uczynili
tegośmy i nie uczynili Mu swojemu Bogu x2
ooooo Chwała tym, co jak On są miłosierni
Chwała im, bo przez to Bogu wierni
On po imieniu wezwie ich, gdy przyjdzie znów x3
Wszystko to, czegośmy im nie uczynili
tegośmy i nie uczynili Mu swojemu Bogu x2
