Był taki czas, kiedy czytałam ewangelię o tym, jak tłumy chodzą za Jezusem, jak paralityka przyjaciele musieli spuszczać przez dach, jak odpływał łodzią od brzegu, bo tyle ludzi pchało się do niego, jak nocami się modlił, a dnie miał wypełnione spotkaniami, nauczaniem, uzdrawianiem. Szłam wtedy pod krzyż. Na Golgotę. Był tam Jezus i kobiety, i Jan. Było tam zawsze dużo miejsca i blisko do Pana. To tam można być najbliżej Jezusa, pod krzyżem.
– Czy przyjmujesz krzyż Chrystusowy? – pytali kiedyś na Lednicy, kładąc w dłoniach mały krzyżyk.
– Świadoma wszystkich przeciwności, przyjmuję.
Czy świadoma – do dzisiaj nie wiem, wątpię w to raczej, ale przyjmuję. I przyjmuję bliskość płynącą z nagości dwóch skrzyżowanych belek kaźni, i z nagości umęczonego konającego Człowieka. Bliskość bardzo bolesna i bardzo prawdziwa.
Papież Franciszek mówi często o dotykaniu ran innych ludzi, o towarzyszeniu i byciu blisko również w sytuacjach kryzysowych. Mówi, że wymaga to dużo czasu, cierpliwości, szacunku, dyspozycyjności.
Marzy mi się umieć tak żyć. I marzy mi się Kościół, który ma Twoją twarz, i tej pani i tamtego pana, który nie boi się trwać cierpliwie, łagodnie, w szacunku i uważności tam, gdzie nie ma może tłumów, gdzie jest miejsce na „przyjmuję”, choć zwykle nie wiem i nie rozumiem. Ciężko jest trwać tam, gdzie sprawy nie wyglądają, jakby szły dobrze, a w Wielki Piątek nic nie szło dobrze! Do zmartwychwstania było jeszcze bardzo daleko i nie wydawało się ono możliwe! Kto wiedział o zmartwychwstaniu? Kto pojmował i zachował nadzieję?
W święto Podwyższenia Krzyża życzę nam wszystkim, żebyśmy pamiętali, że na końcu wszystko będzie dobrze, że jeśli jeszcze nie jest, to znaczy, że to jeszcze nie koniec, to jeszcze nie jest poranek zmartwychwstania, ale ten świt nadejdzie! Życzę, żebyśmy nie opuszczali się wzajemnie i aby nas nie opuszczono, gdy nadzy i zakrwawieni ledwo będziemy trzymać się na nogach. Potem będzie zmartwychwstanie.
